درد تنهائی

به تنگ آمد دلم از درد تنهائی نمی دانی

شدم از عشق تو مجنون و سودائی نمی دانی

گواه اشک و آهم در فراقت این رخ زرد است

پناهم روز و شب شد باده پیمائی نمی دانی

زبس درد دل خود را به ماه آسمان گفتم

شده همدرد این مسکین و شیدائی نمی دانی

تو آن رویای شیرینی زتعبیرت فرو ماندم

کنون ماندم میان شرم و رسوائی نمی دانی

دگر فریادو زاری هم کلید حل مشکل نیست

چه سان بزم سکوتم شد تماشائی نمی دانی

دل ویران {ثالث}را عمارت کن به لبخندی

شده کارش غزلخوانی و.غوغائی نمی دانی

                                    {ثالث}